Yeşilçam Kitapları: Güngör Özsoy – Yeşilçam’da 50 Yıl

50 yilYazar: Güngör Özsoy
Yayıncı: Dönence, 2007
ISBN 9757054747, 9789757054740
204 s. — Kuşe– Ciltsiz — 22 x 22 cm
İstanbul, 2007, 1. Basım

Online Satın almak için:
idefix
Pandora

Tanıtımı: Türk sahne, sinema ve fotoğraf sanatının çok önemli aşamalar kaydettiği tarihsel bir dönemle kesişen yaşantımdan aktaracağım anıların “belgesel” nitelikte olduğunun bilincindeyim. Son 50 yıllık dönemde ün yapmış isimlerin bir bölümünü, Türk sinema sanatına yaptıkları katkılarıyla anlatmaya çalıştım. Buyrun, Türk sinema, sahne ve fotoğraf sanatının 50 yıllık serüveninden bende izler bırakan “özel sayfaları” birlikte izleyelim.

Yeşilçam kitapları içerisinde ele aldığımız bu kitap üzerine detaylı bir tanıtım yazısı için Ters Ninja Sitesinden:

Dönence yayınlarından çıkan kuşe kağıda siyah beyaz baskılı kitabının 200 sayfası büyüleyici kareler, özel anılar ve değerli bilgilerle dolu. Adeta bir sinema filmi izler gibi oluyorsunuz sayfaları çevirirken. Filmin adı Yeşilçam. DEVAMI…

Kitap üzerine  Güngör Özsoy ile yapılan bir söyleşilerden ve tanıtım yazılarından notlar:

Kitabın düşünce, hazırlık ve tamamlanması aşamasında birçok insanın maddi ve manevi yardımlarını gördüm.

Yeşilçam’da ve magazin dergilerinde çalıştığım günlerde gece gündüz süren yoğun iş temposunda destek ve sevgisini daima yanımda hissettiğim, rahmetli hayat arkadaşım Aytül Özsoy’u hep yüreğimde taşıdım, bugün de taşıyorum.

kolaj01

Elit Ofset sahibi Ali Alaçam’ın yakın ilgileri bu kitabın basımını kolaylaştırdı, sağolsun. Yazım ve anlatım sırasında emek veren dostum, eski çalışma arkadaşım gazeteci Cenk Kargı’ya, gazeteci yazar M.Kemal Sallı’ya, Çetin Karaman-bey ‘in arşivini veren yönetmen Özkan Subutay ‘a ve kitabın yayın fikrini vererek basıma hazırlayan Kemal Ozdemir ve Dönence’ye teşekkürlerimi sunuyorum.

Beni bu çalışma için yüreklendiren, arşivimi düzenleyen ve varlıklarıyla bana destek olan kızım Orkide’ye, oğlum Ediz’e gelinim Nur’a ve beni hayata bağlayan torunlarım Sarper ve Ela’ya sonsuz sevgilerimi iletiyorum.

Nihayet kitabın içinde yer alan tüm Yeşilçam mensubu sanatçı ve yönetmen arkadaş ve ağabeylerimi, teknik ekiplerdeki elemanları sevgiyle anıyor ve sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum.
(Tanıtım Yazısından)

KİTAP ÜZERİNE BİR SÖYLEŞİ:

Güngör Özsoy, Yeşilçam fotoğrafçısı… Yetmiş yılın bükemediği sırtında hâlâ bir fotoğraf çantası taşıdığına bakılırsa, mesleği elden bırakmamış en eski magazin fotoğrafçısı olduğuna inanmamız gerekiyor. Elli yıl boyunca film setlerinde, bugün bile gülebildiğimiz, ağlayabildiğimiz sahnelerin fotoğrafını çeken, Yeşilçam‘ın hem en verimli hem de pejmürde günlerine tanık olan fotoğrafçıyla Erol Taş‘ın Kahvesi’nde oturduk ve ‘o’ günleri konuştuk.

Karşımızda, Tarık Akan’lar, Ediz Hun’lar, Türkan Şoray’lar ve Hülya Koçyiğit’lerle beraber yaşlanmış, Yeşilçam’ın bütün hoşluklarını ve tuhaflıklarını görmüş bir adam var. Çok sevdiğimiz Hababam Sınıfı’nın, artık istihza ile değil de nostaljik bir eğlenmeyle seyrettiğimiz Karaoğlan filmlerinin set fotoğraflarını o çekmiş. Cüneyt Arkın nam-ı diğer Malkoçoğlu, sırf ‘Güngör iyi fotoğraf çeksin’ diye beş kez havada uçmuş. Fotoğrafçının yaşayıp gördüğü, bu ‘artistik’ hatıralardan ibaret değil elbet, günlerini ve gecelerini film setlerinde geçirdiğinden, Yeşilçam‘ın ‘gerçek’ yüzünü de görebilmiş. Efsanevî isimlerin zaafları, daha ilk işinde kovulanlar, hep zengini oynayıp aslında fakir olanlar, Yeşilçam‘ı batıranlar… Sırasıyla anlatalım şimdi neymiş bu gerçekler…

kitap 11Tonton zengin Hulusi Kentmen

Hulusi Kentmen, fabrika sahibi, otoriter ve müşfik bir babaydı hani, takım elbisesiyle bir konağın merdivenlerinde görünür ve bir zavallıyı müşkül durumdan kurtarırdı. O filmlerde nasılsa gözümüzden kaçmış, Hulusi Baba, yirmiyi aşkın filmde aynı takım elbiseyi giymiş meğer. Bir sohbet esnasında Güngör Özsoy‘a, “Evlat, bu parayla başkasını alamıyorum.” diye yakınmış üstelik. Bir başka gerçek daha; Türk sinemasının en iyi ‘kötü’ adamı Erol Taş‘ın sokakta taşlandığı söylenirdi; ama sevgi gösterilerinden hiç bahsedilmezdi. Bir çekim sonrasında İstanbul yolunda arabasının tekeri patlıyor sanatçının, aşağı iniyor, tekere doğru yürüyor; ama değiştirmeye muvaffak olamıyor, neden? Onunla birlikte beş araba daha duruyor çünkü, hayranları bir koldan koşup tekeri değiştiriyor, işte durum budur. Bir de Ayhan Işık efsanesi var tabii, Güngör Özsoy, 1960 yılında 19 yaşında kendisini starların arasında bulduğunda Ayhan Işık zirvedeymiş; ama fotoğrafçımızın gönlüne girememiş: “Ayhan Işık sette emekçilerle dost gibi konuşur ve ‘Bunlar sizi kullanıyor. Bakın ben fazla çalışıyor muyum? Fazla mesai almıyorsunuz, hakkınızı arayın‘ derdi. Aradan beş yıl geçti. Onun yönettiği bir filmde kamera asistanı olarak çalıştım. Keşke çalışmasaydım. Gece sabahlara kadar çalışan set ekibine hiç mesai ücreti vermedi.”

Yeşilçam‘ın en parlak yılları… Öyle bir film trafiği var ki setten sete koştururken vakit bulup da kıyafet değiştiremeyen oyuncular filmlerde hep aynı giysiyle görünüyor. Giysiler gibi isimler de değişmiyor; Göksel Arsoy-Belgin Doruk, Ayhan Işık-Belgin Doruk, Türkan Şoray-Ayhan Işık… Fotoğrafçımız yerinde bir tespitle; “Sinemanın sönüş nedenlerinden biri de hep aynı kişilerin üzerlerine yapışmış aynı giysilerle hep aynı mekânlarda, üç aşağı, beş yukarı aynı konulu senaryolarda rol kesmeleriydi.” diyor. O dönem senaristlerinin hâli başlı başına komedi zaten. Bir yabancı filmden üç senaryo çıkarabiliyor ve bu senaryoların orijinalinden daha iyi olduğunu savunabiliyorlar. Ama daha komiği, yönetmenlerin senaryo tamamlanmadan filmi çekmeye başlaması. Gecenin bir yarısı gelen senaryoya bakıyorlar ki şövalye yüzük lâzım. Prodüksiyon amiri dışarı fırlıyor, parmağındaki yüzüğü vermek istemeyen bir karpuzcuyla dönüyor, adam ikna ediliyor vs…

Yeşilçam’ı bitiren hadiseler zinciri hep böyle şenlikli değil elbette, Özsoy’un hep muzdarip olduğumuz ‘üçkâğıtçı imam’ tiplemesiyle ilgili de bir hatırası var: “Bir Hollywood filmi olan ‘İki Rahibin Hayatı‘ el çabukluğuyla ‘İki İmam‘a dönüştürülmüştü. Ali Şen ile Sadri Alışık iki imamı oynuyordu. Senaryoya ‘sadık’ kalındığı için filmdeki imamlar da tıpkı rahipler gibi içki içiyordu. Müslümanlığın ‘M’sini bilmeyenlerin imamlar üzerine film kotarmasındaki birkaç yanlışı düzeltme çabam ters tepti ve ilk ve son kez bir setten kovulmuş oldum.”

kolaj02

Kaynakça:

Ters Ninja sitesi, Zaman gazetesi, Pandora yayın evinin sitesi

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir